Μπες.Διάβασε.Μίλα.

Περί δημοκρατίας ο λόγος σήμερα. Ακούγεται πολύ συχνά από άτομα κυρίως αμφιβόλου νοημοσύνης, ότι «όλοι ίδιοι είναι», «ό,τι πολιτικές ακολουθούν έρχονται απ' έξω» και στην τελική «γιατί να ψηφίσω, αφού όλοι χάλια είναι». Ας είμαστε, λοιπόν, σαφείς. Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει φυσικά και αυτό το αναγνωρίζει κάθε άνθρωπος που παρακολουθεί στοιχειωδώς τις εξελίξεις. Οπότε στη διαδικασία να απαντήσω σε τέτοιου είδους απορίες δε θα μπω και ούτε θα εκφράσω τις αντιλήψεις μου περί του ενός ή του άλλου κόμματος. Αυτό που θα προσπαθήσω να κάνω με το άρθρο αυτό είναι να δείξω το λόγο που η δημοκρατία μας πάσχει αφενός και αφετέρου να εφιστήσω την προσοχή στον έξυπνο που νομίζει ότι λέει κάτι σοβαρό με το να ισχυρίζεται ότι «εγώ με την πολιτική δεν ασχολούμαι, αφού με αηδιάζουν/ όλοι είναι τα ίδια σκατά κ.λπ». Πρώτα απ' όλα, σήμερα όντως η δημοκρατία μας πάσχει. Σ' αυτό μπορούμε μάλλον όλοι να συμφωνήσουμε. Εκεί που δεν μπορούμε να τα βρούμε είναι η αιτία που οδηγεί στη μερική πα

Ήλθε η ώρα να δώσεις εξετάσεις, λοιπόν. Ένα χρόνο προσπαθούσες, άντε δύο. Ίσως και περισσότερο, δεδομένου ότι κάποια μαθήματα έχουν το προνόμιο να μας βγάζουν το λάδι από μικρούς. Όλοι τελευταία σε συμβουλεύουν. Σε ενθαρρύνουν, προσπαθούν να σε ανακουφίσουν από το άγχος και να σε βοηθήσουν έστω και λίγο να αποδώσεις αύριο. Κάποια πραγματάκια θα πω μόνο.  Αύριο να πας με τα πόδια στο σχολείο. Μπορεί να σου ζητήσουν οι γονείς σου να σε πάνε. Πες τους «όχι». Η δυσκολία αυτή είναι για σένα και μόνο για σένα. Όσο περπατάς τραγούδα μέσα σου το αγαπημένο σου τραγούδι. Σκέψου τα πόσα πέρασες. Όμως, τώρα είσαι όρθιος, έτοιμος να γράψεις. Το τέλος των βασάνων σου σε βρίσκει απτόητο, έτοιμο να πολεμήσεις λίγο ακόμα. Μπες στη μάχη αυτή με χαμόγελο. Το χρωστάς στον εαυτό σου. Έκλαψες, μπορεί γοερά μπορεί με τον τρόπο σου, πολύ μέσα στη χρονιά. Μπορεί και να έχασες λίγο ύπνο. Μπορεί να αναγκάστηκες να ξεσπάσεις πάνω σε αγαπημένα σου πρόσωπα. Μπορεί να μη βγήκες πολύ με τους φίλους. Κάθε μέρα για

Πέρασε που λες η εξεταστική. Και τώρα που πλέον τελείωσε είμαι έτοιμος να σε ξαναπρήξω με τις σκέψεις μου. Σ' αυτό το υπέροχο καταφύγιο που αποφάσισα να φτιάξω το καλοκαίρι, το οποίο το έφτιαξα για να μάθω αφενός από σένα, να εκφραστώ αφετέρου χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Αυτό το «χωρίς κανέναν ενδοιασμό» με εγκατέλειψε από πολύ νωρίς, όταν ένιωσα την ανάγκη να πάρω θέση για θέματα ψιλο- επίκαιρα, ψιλο- καυτά. Όμως, σου υπόσχομαι, σήμερα κανέναν ενδοιασμό δεν έχω. Γιατί αυτό που γράφω δεν είναι καθόλου επίκαιρο. Για σένα τουλάχιστον. Γιατί για μένα είναι. Διαχρονικά επίκαιρο θα το χαρακτήριζα. Όμως, τώρα, μάλλον τελείωσε, οπότε θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου κάποιες σκέψεις, οι οποίες κατάλαβα ότι πρέπει να οριοθετούν τις σχέσεις μου απέναντι στους ανθρώπους. Δεν ξέρω αν θα ταυτιστείς. Ελπίζω να το κάνεις. Γιατί τώρα που το σκέφτομαι, αν είχα σκεφτεί από πιο πριν αυτά τα πράγματα τίποτα δε θα είχε συμβεί. Το άρθρο αυτό λοιπόν είναι κυρίως για μένα και, δευτερευόντως, για σένα που ίσως

Φωνές! Κι άλλες φωνές. Φωνές που έρχονται από παντού. Φωνές που δεν ακούγονται μόνο από το Σύνταγμα, όπως μερικοί συχνά τονίζουν. Φωνές που βγαίνουν από τα τηλεοπτικά πάνελ. Φωνές που ακούγονται από κάθε τραπέζι στα καφέ, στα εστιατόρια... Φωνές στα πανεπιστημιακά έδρανα. Όλοι φωνάζουν. Γιατί φωνάζουν; Μάλλον γιατί πιστεύουν με όλη τους την ψυχή ότι έχουν δίκιο. Κι όχι μόνο. Γιατί πιστεύουν ότι το δίκιο του άλλου είναι κακό, χείριστο, προδοτικό, εθνικώς μειοδοτικό. Κι εδώ έρχεται η διχόνοια. Εδώ, σήμερα, τώρα. Η άποψή μας έγινε δόγμα. Δόγμα που όλοι μας πρέπει να ακούμε. Και να ασπαζόμαστε φυσικά. Αλλιώς τι; Αλλιώς είμαστε ή φασίστες ή προδότες. Κι αν δεν είμαστε ούτε το ένα ούτε το άλλο; Άκου να σου εξηγήσω, φίλε. Στη μία πλευρά είναι οι θιασώτες αυτής της συμφωνίας. Αυτοί που θέλουν τη χώρα ισχυρή σε διεθνές επίπεδο. Αυτοι που θεωρούν τη Συμφωνία των Πρεσπών όχι μόνο επωφελή, αλλά και ευεργετική. Κάποιοι λένε ότι αυτοί είναι οι αριστεροί. Εγώ δεν ξέρω αν βρίσκονται στο αριστερό ή

Ε ψιτ, ξύπνα. Άσε αυτά τα όνειρα που έβλεπες. Τώρα θα σου μιλήσω εγώ για άλλου είδους όνειρα. Πιο όμορφα. Πιο «ζωντανά». Πιο αληθινά. Ο Ιονέσκο είχε πει κάποτε: « Ποτέ δε θα θυσιάσω τα όνειρά μου κοιμώμενος». Είναι σχεδόν σαφές πως στη φράση του τα όνειρα έχουν τη σημασία της προσδοκίας, της επιδίωξης, του στόχου.Γιατί όλοι μας, από τη γέννησή μας χαράζουμε τους δρόμους που βαδίζουμε. Άλλοτε τους ακολουθούμε, άλλοτε τους παρατάμε. Άλλοτε ξεκινάμε γεμάτοι αφοσίωση το ταξίδι μας σ’ αυτούς, μα μετά βλέπουμε πως μας οδηγούν σε λιμέρια απόμερα, των οποίων την ύπαρξη ποτέ δεν προβλέψαμε. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, στο τέλος των δρόμων αυτών όλοι μας ευελπιστούμε να βρούμε ένα και μόνο πράγμα: το όνειρό μας. Το δικό μας θησαυρό στην άκρη του ουράνιου τόξου. Τα όνειρά συχνά διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Άλλος θέλει να ασχοληθεί με την καλλιέργεια της γης, άλλος να γίνει επιστήμονας, άλλος να επιδοθεί στον πρωταθλητισμό, άλλος να γίνει γιατρός, άλλος δικηγόρος, άλλος ηθοποιός, άλλο

Υπάρχει κάτι που σε καμία περίπτωση δε θα ‘θελες ποτέ να κάνεις; Κάτι που πάρα πολύ απλά ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ; Σίγουρα κάτι τέτοιο θα υπάρχει. Ποιος, παρ’ όλα αυτά, θα ήταν ικανός να σε ωθήσει αυτό το συγκεκριμένο πράγμα να το κάνεις και – όχι μόνο αυτό- αλλά και να λες στους γύρω σου «αχ τι ωραίο που είναι», ενώ στην πραγματικότητα το σιχαίνεσαι; Φίλε μου, αισθάνομαι έτοιμος να σου πω πως αυτός ο ηλίθιος υπάρχει και ονομάζεται «παρέα». Και για να μην παρεξηγηθούμε. Δε σου λέω πως το σωστό είναι να μην έχεις καθόλου φίλους και να κάθεσαι κάθε μέρα μέσα, μπροστά στο pl station με έναν κουβά τσιπς στο πλάι. Αυτό που θα προσπαθήσω να κάνω είναι να σε υποψιάσω. Να μην είσαι δηλαδή αφελής απέναντι στους φίλους σου. Γιατί, πραγματικά, φίλε μου, η παρέα μέσα της πολλές φορές κρύβει μια δύναμη που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Είναι ικανή να σε σπρώξει σε ασχολίες και συνήθειες χωρίς να ρωτήσει καν για τη θέλησή σου. Και αυτή η παραβίαση των προσωπικών σου «θέλω» δεν περιορίζεται. Ξεκινάει απ