Μπες.Διάβασε.Μίλα.

Ε ψιτ, ξύπνα. Άσε αυτά τα όνειρα που έβλεπες. Τώρα θα σου μιλήσω εγώ για άλλου είδους όνειρα. Πιο όμορφα. Πιο «ζωντανά». Πιο αληθινά. Ο Ιονέσκο είχε πει κάποτε: « Ποτέ δε θα θυσιάσω τα όνειρά μου κοιμώμενος». Είναι σχεδόν σαφές πως στη φράση του τα όνειρα έχουν τη σημασία της προσδοκίας, της επιδίωξης, του στόχου.Γιατί όλοι μας, από τη γέννησή μας χαράζουμε τους δρόμους που βαδίζουμε. Άλλοτε τους ακολουθούμε, άλλοτε τους παρατάμε. Άλλοτε ξεκινάμε γεμάτοι αφοσίωση το ταξίδι μας σ’ αυτούς, μα μετά βλέπουμε πως μας οδηγούν σε λιμέρια απόμερα, των οποίων την ύπαρξη ποτέ δεν προβλέψαμε. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, στο τέλος των δρόμων αυτών όλοι μας ευελπιστούμε να βρούμε ένα και μόνο πράγμα: το όνειρό μας. Το δικό μας θησαυρό στην άκρη του ουράνιου τόξου. Τα όνειρά συχνά διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Άλλος θέλει να ασχοληθεί με την καλλιέργεια της γης, άλλος να γίνει επιστήμονας, άλλος να επιδοθεί στον πρωταθλητισμό, άλλος να γίνει γιατρός, άλλος δικηγόρος, άλλος ηθοποιός, άλλο

Υπάρχει κάτι που σε καμία περίπτωση δε θα ‘θελες ποτέ να κάνεις; Κάτι που πάρα πολύ απλά ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ; Σίγουρα κάτι τέτοιο θα υπάρχει. Ποιος, παρ’ όλα αυτά, θα ήταν ικανός να σε ωθήσει αυτό το συγκεκριμένο πράγμα να το κάνεις και – όχι μόνο αυτό- αλλά και να λες στους γύρω σου «αχ τι ωραίο που είναι», ενώ στην πραγματικότητα το σιχαίνεσαι; Φίλε μου, αισθάνομαι έτοιμος να σου πω πως αυτός ο ηλίθιος υπάρχει και ονομάζεται «παρέα». Και για να μην παρεξηγηθούμε. Δε σου λέω πως το σωστό είναι να μην έχεις καθόλου φίλους και να κάθεσαι κάθε μέρα μέσα, μπροστά στο pl station με έναν κουβά τσιπς στο πλάι. Αυτό που θα προσπαθήσω να κάνω είναι να σε υποψιάσω. Να μην είσαι δηλαδή αφελής απέναντι στους φίλους σου. Γιατί, πραγματικά, φίλε μου, η παρέα μέσα της πολλές φορές κρύβει μια δύναμη που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Είναι ικανή να σε σπρώξει σε ασχολίες και συνήθειες χωρίς να ρωτήσει καν για τη θέλησή σου. Και αυτή η παραβίαση των προσωπικών σου «θέλω» δεν περιορίζεται. Ξεκινάει απ

«Η πύρινη λαίλαπα δεν άφησε τίποτα που να μην καταστρέψει», «Πρόκειται για μια τεράστια εθνική τραγωδία» και άλλα τέτοια ακούγονται κάθε μέρα στις ειδήσεις, γράφονται στις εφημερίδες και δημοσιεύονται στο internet . Πραγματικά, η καταστροφή είναι τεράστια... Το μέγεθός της είναι τόσο που τα λόγια δεν μπορούν να το περιγράψουν. Όταν 81+ άνθρωποι έχουν καεί ζωντανοί. Όταν δεν έχουμε ακόμη μια σαφή εικόνα για τον αριθμό των αγνοουμένων. Όταν από τύχη κάποιοι διεκδικούν ακόμη τη ζωή τους νοσηλευόμενοι σε κάποιο νοσοκομείο. Τότε δεν υπάρχει χώρος για λόγια. Υπάρχει μόνο χώρος για στενοχώρια. Για συμπαράσταση. Για ανθρωπιά. Και πάνω απ’ όλα για προβληματισμό: πώς γίνεται με το παραμικρό φυσικό φαινόμενο, με την παραμικρή καταστροφή, να θρηνούμε τόσα θύματα; Δεν είναι, όμως, αυτό το θέμα για το οποίο θα σου μιλήσω σήμερα, φίλε μου. Δεν είμαι αρμόδιος να γράψω γι’ αυτό. Υπάρχουν, ωστόσο, πράγματα που με εκνευρίζουν. Πράγματα που μου δείχνουν πως το περιεχόμενο της έννοιας «άνθρωπος» φθ